Ruhunun yansımasıydı
gölüne düşen ordan da gönlüne
ona el sürülünce yok olurdu
istemezdin zaten dokunmayı
orda kalsa yeterdi
baktıkça derinlere
dalardın kaybolurdun onda
o sende kaybolurdu sonra kar uykusu gibiydi bu
bilirdiniz ki kaybolmak-ölmek
yine de kapardınız gözlerinizi
bu huzurlu kayboluş için geldiğiniz yer dip olurdu.
sonra açardın gözlerini bakardın ona
sen sendin de,
o sadece bir yansımaydı
ancak dipte anlardın bunu.
sonra gölün başındaki çeker giderdi,
yansımasını alıp.
göl sessiz,
sen yalnız.
yansımadan uzak, kalakalırdın.
gncyzc
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder